Opvoeden.

In de bus zit ik te kijken naar een wat oudere man die een jong kind in een buggy probeert te vermaken. Het kind hoort overduidelijk niet bij hem. Het jongetje kijkt een beetje ongemakkelijk heen en weer tussen de man en de twee dames die overduidelijk wel bij hem horen. Ook ik krijg een soort van blik die een beetje om hulp lijkt te vragen.

De man trekt gekke bekken en doet dat truukje met de duim en wijsvinger, alsof hij een stuk van z’n vinger af haalt. Ook maakt hij vogelgeluiden door met z’n handen op elkaar dingen te doen waardoor je een soort van koekoek, roekoe en oehoe zou kunnen horen. Ik kijk nog een keer naar het kind en weer naar de man. Het kind heeft gelijk. Het is een best een beetje een rare man.

Omdat ik bijna mag uitstappen druk ik op het knopje. Onderweg naar de deuren fluister ik de jongen iets in z’n oor.

De bus remt af, de rare man maakt weer geluid.

Het kind roept vrolijk en lachend “Jij zelf koekoek!”