Treinverhaaltje.

Opeens zat ze naast me. Ze viel op omdat alles, behalve haar handen en een deel van haar gezicht, bedekt was met mooie lappen textiel. Haar handen en gezicht had ze gedeeltelijk bedekt met lak, poeders en smeersels.

Uit haar tasje haalde ze twee bakjes omhuld door aluminiumfolie. De twee servetjes die erbij zaten waren doordrenkt met vette rooie smurrie. Ze gooide de servetjes weg en begon omslachtig met vingers en vorkje de folie weg te purken zonder knoeien. Als ik er een rapportcijfer voor zou moeten geven dan was het een 5- geweest. Angstvallig probeerde ze alles binnen het minimalistische plastic tasje te houden, of het erin te laten vallen terwijl ze de eerste happen begon te nemen alsof ze al dagen niet gegeten had. Of ze houdt heel erg van friet kapsalon, dat kan ook natuurlijk.

Ik vreesde het ergste voor haar make-up.

Toen herinnerde ik me dat ik een lading servetjes in de tas had gedaan een tijdje geleden. Omdat ik ze toen hard nodig had.

Ze was er blij mee.